Albania, niewiele miała w swojej historii okresów narodowej niezależności

W 1435 roku Albania została opanowana przez Turków na kolejne 400 lat. To trudny czas przymusowego wcielania mężczyzn do armii osmańskiej, a także krwawych walk i powstań o niepodległość. Udało się to w 1443 roku pod wodzą Jerzego Kastrioty, zwanego później Skanderbergiem. Stworzył on niezależne państwo albańskie, które przetrwało kilkadziesiąt lat do 1479 roku. Skanderberg do dziś jest największym bohaterem narodowym Albanii.

Okupacja turecka to okres, kiedy większość ludności przymusowo przechodziła na islam. Było to warunkiem objęcia intratnych funkcji w administracji, zachowania majątku, czy po prostu uniknięcia represji. Przejście na religię muzułmańską było w wielu przypadkach tylko formalne, w rzeczywistości po kryjomu nadal praktykowano religię chrześcijańską – rozwijało się ciekawe zjawisko kryptochrześcijaństwa.
Już wtedy zaczęło rodzić się charakterystyczne dzisiaj, tolerancyjne podejście Albańczyków do różnych religii. Nie ważne było jaką religię się wyznawało, wyznacznikiem przynależności do narodu Albańskiego było posługiwanie się językiem albańskim.

Konsekwentne próby uwolnienia spod okupacji tureckiej przyniosły sukces dopiero 28 listopada 1912 roku, kiedy to ogłoszono deklarację niepodległości Albanii. Do dziś 28 listopada obchodzi się Święto Niepodległości.

Niepodległość była krucha i trwała krótko, gdyż niebawem nastąpiła kolejna okupacja przez sąsiadujące mocarstwa w wyniku I wojny światowej. Po jej zakończeniu w 1920 roku Albania znów odzyskała niepodległość. Nastąpiło odradzanie się wymęczonego ciągłymi walkami narodu, zakłócane jednak wewnętrznymi konfliktami. W 1928 roku Albania stała się monarchią.

Kolejna okupacja przyszła tuż przed rozpoczęciem II wojny światowej. Albania jako pierwszy kraj europejski 7 kwietnia 1939 roku zbrojnie przeciwstawiła się faszyzmowi, w wyniku czego znalazła się ponownie pod okupacją, tym razem Włoch. Działania wyzwoleńcze trwały nieustannie, a w latach 1941-1942 zostały zdominowane przez Komunistyczną Partię Albanii i jej zbrojne ramię Armię Wyzwolenia Narodowego, na czele z komunistą Enverem Hodżą – przyszłym dyktatorem.

28 listopada 1944 roku wyzwolona spod okupacji włoskiej i niemieckiej Albania stała się Republiką Ludową. Istotnym jest, że jako jeden z nielicznych późniejszych europejskich krajów socjalistycznych poradziła sobie z faszyzmem bez pomocy ZSRR.

W osłabionym wojną, najbiedniejszym kraju w Europie rozpoczęła się prawie pięćdziesięcioletnia komunistyczna dyktatura w zdecydowanie skrajnej wersji,  pod wodzą szalonego Envera Hodży.

Znacjonalizowano cała gospodarkę, zniesiono własność prywatną. Albańczycy nie mogli posiadać prywatnych samochodów ani wyjeżdżać za granicę.
Szczególnie mocno Hodża walczył z religią. Praktykowanie wszelkiej religii surowo karał, zburzył lub zniszczył większość obiektów sakralnych, oprócz tych najcenniejszych czy dużych rozmiarów, które można było wykorzystać do innych celów. W 1967 roku ogłosił Albanię pierwszym na świecie państwem ateistycznym.

Opętany strachem przed inwazjami prowadził politykę kompletnej izolacji kraju, zrywając stosunki z pojedynczymi państwami, z którymi decydował się wcześniej związywać kraj – Jugosławią, ZSRR, w końcu Chinami w 1978 roku. Wtedy nastąpiła kompletna samoizolacja Albanii, a Hodża realizował swe podyktowane obsesyjnym strachem przed inwazją wrogów (a uważał za nich wszystkich) pomysły – jak zbudowanie około 600 tysięcy betonowych bunkrów, różnej wielkości. Dziś są stałym elementem krajobrazu Albanii, stoją na podwórkach, przy drogach, na plażach, na zboczach gór. Nieustannie toczą się dyskusje na temat ich dalszego przeznaczenia.

Enver Hodża zmarł w 1985 roku, ale przemiany polityczno-społeczne nastąpiły w Albanii dopiero w 1991 roku. Od 2009 Albania jest członkiem NATO i rozpoczęła starania o przyjęcie do Unii Europejskiej.

© Copyright by Biuro Turystyczne Rowerzysta-Podróżnik