Korsykańskie Vertigo | Road & Gravel

Podróż rozpoczyna się w południowej części wyspy. Z włoskiego Livorno promem dotrzemy na Korsykę do miejscowości Bastia i od razu udamy się na południe wyspy w okolice Porto Vecchio, gdzie zatrzymamy się na dwie noce w hotelu przy malowniczej plaży Santa Giulia. Region słynie z pocztówkowych plaż, przypominających polinezyjskie laguny – wśród nich Polombaggia z nadmorskimi sosnami i wielkimi kamiennymi głazami, czy Santa Giulia z mnóstwem drobnego, białego piasku. Ale głównym motywem przybycia na południe wyspy jest miasteczko Bonifacio oraz zdobycie przełęczy Col de Bavella.
Bonifacio – symbol Korsyki, którego stare miasto położone wewnątrz otoczonej potężnymi murami cytadeli, ulokowało się na 60-80 metrowych wapiennych klifach. Kamienice będące jakby przedłużeniem skał, wiszą nad taflą morza. Dolną część miasta położoną w wąskim, osłoniętym fiordzie, zajmuje port, w którym można popatrzeć na najbardziej ekskluzywne jachty. Korsyka to w końcu, także ulubiona wyspa celebrytów. ©

Bavella – Zonza – L’Ospedale

Dziś podjeżdżamy na przełęcz Bavella (1 216 m n.p.m). Część tej trasy była jednym z etapów odbywającego się w latach 1932 –2016 Criterium International, trzyetapowego wyścigu kolarskiego, zwanego potocznie Mini-Tour de France.
Masyw Bavella to jeden z najbardziej zdumiewających i charakterystycznych pasm górskich na wyspie. Zwarta, granitowa bryła siedmiu smukłych iglic w szaro-czerwonych kolorach, powoli będzie ukazywała się nad wierzchołkami sosen i kasztanowców, by w pełni odsłonić się na przełęczy. Na tle panoramy masywu, na stosie kamieni stoi figurka patronki gór: Notre Dame des Neiges (Matka Boska od Śniegu). Podjazd jest dwuetapowy. Pierwszy odcinek do przełęczy Larone ma 7 km, ze średnim nachyleniem 7%, po nim następuje krótki zjazd i kolejny podjazd 9 km, ze średnim nachyleniem 8,5% i odcinkami, szczególnie w ostatniej części, sięgającymi do 15%.
Następnie zasłużony, długi, widokowy zjazd do górskiej wioski Zonza, południowo-korsykańskiego centrum turystyki górskiej. Po drodze rozległe panoramy górskie i bujne lasy sosnowe, kasztanowe, jodłowe i dębowe. Zanim dotrzemy do ostatniej przełęczy Col de L’Ospedale i górskiej wioski o tej samej nazwie, czeka nas pokonanie jeszcze dwóch niewielkich i łagodnych przełęczy: Col de Pelza i Col de Illarta. Tuż za L’Ospedale ukazuje się szeroka panorama południowego wybrzeża z zatoką Porto Vecchio i Sardynią w tle. Na koniec długi i kręty, prawie dwudziestokilometrowy zjazd do samego Porto Vechcio, podczas którego warto pomyśleć o zawodnikach Criterium Internationale, którzy wspinali się tu pod górę. ©

Corte – Wąwóz Restonica

Rano opuszczamy południe i przemieszczamy się busem do Corte, położonego w środkowej części wyspy, uznawanej za ostoję korsykańskiej tradycji.
Groźne, niedostępne góry i doliny, mroczne lasy, dawały schronienie walczącym o niepodległość mieszkańcom. Tu szczególną czcią darzy się Paquale Paoli, bohatera uznawanego za ojca korsykańskiego narodu. W opozycji do najbardziej znanego na świecie Korsykanina Napoleona Bonaparte.
Corte – to historyczna i duchowa stolica Korsyki. Nad wąskimi uliczkami starego miasta góruje położona na wysokiej skale cytadela. Warto się na nią wspiąć, by zobaczyć widok położonego na śródgórskiej wyżynie miasta i okolicznych górskich pasm. Corte jest siedzibą jedynego na wyspie uniwersytetu.
Tu wsiądziemy na rowery, i udamy się w głąb wąwozu Restonica. Wąska – 16 kilometrowa droga wije się od Corte, wzdłuż krystalicznie czystej rzeki Restonica, która w kilku miejscach tworzy zachęcające do kąpieli baseny. Wokół wysokie na 2 000 m n.p.m. szczyty. Surowe, skaliste, alpejskie krajobrazy i zapierające dech w piersiach przepaście pozwalają zapomnieć o trudach wspinaczki – do parkingu na końcu wąwozu (1 370 m n.p.m.) trzeba pokonać 1 000 m przewyższenia, o średnim nachyleniu 8%.

Dla tych, którzy będą mieli ochotę trochę więcej popedałować, proponujemy dodatkową trasę wokół Corte (44 km, przewyższenie 800 m). Widokowa pętla, z górskimi panoramami w tle, w regionie Castagniccia słynącym z drzew kasztanowych, prowadzi przez kilka małych wiosek i przysiółków. Gdzie ma się nieodparte wrażenie, że czas się dawno temu zatrzymał, a świat o nich zapomniał. ©

Corte – Castirla – Calacuccia – Albertacce – przełęcz Vergio – Evisa – zatoka Porto

Przemieszczamy się na zachodnie wybrzeże, pokonując jedną z najciekawszych korsykańskich dróg. Po 12 kilometrach i przejechaniu jednej niewielkiej przełęczy, dotrzemy do kolejnego, spektakularnego wąwozu – Scala di Santa Regina (czyli schody św. Królowej). To faktycznie 16 kilometrów łagodnego podjazdu drogą wykutą w granitowych skałach. Im dalej w głąb, tym wąwóz staje się węższy, a nad głowami wiszą wysokie sięgające 300 metrów skalne ściany. Ta jedyna w swoim rodzaju sceneria kończy się w wiosce Cuccia. Położona kawałek dalej Calacuccia to główny punkt wyjścia na najwyższy szczyt Korsyki – Monte Cinto (2 706 m n.p.m). Warto tu wypić kawę, przed kolejnym 25 km odcinkiem podjazdu na najwyższą przełęcz drogową Korsyki Col de Vergio (1 478 m.n.p.m.). Podjazd jest łagodny i prowadzi przez las Valdu Niellu – słynący z rosnących tu wysokich i długowiecznych, czarnych sosen korsykańskich. Zjazd z przełęczy Vergio do wioski Evisa, także prowadzi w sosnowym lesie, który z tej strony nazywa się Forêt d’Aitone.
Evisa, teatralnie rozłożona na górskim zboczu, na tle szczytów Capo d’Orto i Capo d’Oto jest bazą wypadową dla górskich wędrówek i królestwem kasztana jadalnego. Warto więc zatrzymać się i spróbować kasztanowej konfitury, albo kasztanowego piwa. Podczas końcowych 20 km zjazdu nad morze, zobaczymy jeszcze jeden, równie zachwycający wąwóz – Spelunca. Zjeżdżając do położonego w zatoce Porto, gdzie zakończymy dzień, trzeba będzie uważać na wałęsające się po drodze krowy, świnie, czy kozy.
Region zatoki Porto jest wpisany na listę Światowego Dziedzictwa Naturalnego UNESCO. Zatrzymamy się tu na dwie noce. ©

Zatoka Porto – Les Calanches – Piana – plaża Arone – Zatoka Porto

Dzisiejszy dzień to zdecydowanie punkt kulminacyjny całej podróży, jeśli chodzi o urodziwość krajobrazów.
Zobaczymy surrealistyczny świat Les Calanches; pomarańczowo-czerwone granitowe skały o przedziwnych formach pną się strzeliście do góry i wpadają bezpośrednio do lazurowego morza. Miejsce to stanowi kolejny symbol Korsyki, którego niezwykłość trudno opisać słowami.
Bramą do Les Calanches od południa jest wioska Piana. Jej tarasowe położenie z widokiem na morze, zachęca do postoju przed kolejną porcją wizualnych wrażeń. Zarówno wjazd na punkt widokowy powyżej Piany, jak i zjazd do plaży Arone, to również wiele miejsc, gdzie trzeba się zatrzymać i popatrzeć: urozmaicone wybrzeże, zatoka Porto, półwysep Capu Rossu z genueńską wieżą, schodzące do morza, potężne pasma górskie, czy z daleka błyszczące białe plaże. Dzisiaj dla chętnych zaplanowaliśmy także dodatkową pieszą wędrówkę na półwysep Capu Rossu. ©

Zatoka Porto – Galeria – Calvi

Opuszczamy okolice Porto i udajemy się w kierunku północnym do Calvi. Cała trasa prowadzi drogą wzdłuż wybrzeża i znaczna jej część, ponad 50 km do miejscowości Galéria pokrywa się z częścią trasy trzeciego etapu Tour de France z 2013 roku.
Przełęcz Col de la Croix (269 m n.p.m.) oddziela zatoki Porto i Girolata, w której ulokowała się odizolowana wioska o tej samej nazwie. Można do niej dotrzeć tylko drogą morska lub ścieżką. W oddali widać rezerwat Scandola – kolejne wpisane na listę UNESCO – skalne dzieło wyrzeźbione przez naturę. Droga wspina się dalej, do kolejnej przełęczy Col de Palmarella (408 m n.p.m.), a potem schodzi w dół zatoki Galéria. Za mostem na rzece Fango, jedziemy na granicy morza i gór. Na zmianę wspinając się i zjeżdżając; za każdym zakrętem pojawia się kolejny kadr wart uwiecznienia aparatem. W końcu trzeba podjąć decyzję, trudną dla rowerzystów fotografów, jechać czy robić zdjęcia.
Zbliżając się do Calvi, warto będzie się jeszcze raz spiąć i wspiąć do kapliczki Notre Dame de la Serra, (Matka Boska od Gór) aby zobaczyć najładniejszą panoramę zatoki i miasta Calvi – celu dzisiejszej podróży. Calvi to stolica regionu Belagne. Jedno z większych miast na Korsyce.
Potężne mury cytadeli wznoszą się na skalnym półwyspie, tuż przed portowym i gwarnym deptakiem miasta, na tyłach którego widać plątaninę wąskich uliczek starówki. ©

Calvi – Calenzana – Zilia – Montimaggiore – Fango – Avapessa – Corbara – Pigna – Sant’Antonio – Argeno – Calvi

Region Belagne, zwany jest ogrodem Korsyki. Tę żyzną i pagórkowatą ziemię porastają plantacje cytrusów, gaje oliwne, lasy kasztanowe, czy winorośl. W tle wznoszą się wysokie do 2 000 m.n.p.m. góry. Wśród wzgórz, gajów i ogrodów licznie ulokowały się małe wioski. Poprzylepiane do wzgórz, z daleka już przykuwają wzrok. Liczące kilkaset lat historii, którą widać i czuć na każdym kroku, przemieszczając się wśród surowych wąskich uliczek, starych kościołów i kamiennych domów. Mijający czas nie dokonał tu wielu zmian.
Większość wiosek żyje swoim własnym, lokalnym rytmem, a niektóre stały się ulubionym miejscem artystów jak Pigna, czy turystów, jak Sant’Antonino. Poznając region Belagne, odwiedzimy ich dzisiaj całkiem sporo. Słynne z uprawy migdałów Argeno; chlubiąca się doskonałą oliwą Avapessa; Calenzana, w której rozpoczyna się znany wysokogórski szlak GR 20; dawna stolica regionu Corbara; górskie Montimaggiore i Zilia. ©

Saint Florent – Patrimonio – Bracolaccia – Albo – Minerviu – Pino – Baragogna – Macinaggio

Na koniec zostawiliśmy przylądek Cap Corse, czyli słynny północny palec – Korsyka w miniaturze. Półwysep liczy 40 km długości i 10 km szerokości. Słynne są tu genueńskie wieże z potężnego systemu strażniczego, których zachowało się aż 67.
Proponowana przez nas trasa prowadzi zachodnią częścią półwyspu, gdzie wysokie grzbiety górskie, opadają wprost do morza. Rozpoczniemy w Saint Florent, niewielkim i pełnym uroku miasteczku portowym. Oddalimy się w głąb lądu by zobaczyć Patrimonio, stolicę korsykańskiego winiarstwa, a potem powrócimy na nadmorską drogę. Będziemy jechać na granicy gór i morza, wąską, pnącą się i opadającą oraz bardzo pozawijaną drogą, co jakiś czas przejeżdżając przez niewielkie wioski, wśród których wyróżnia się Nonza z widokiem na szeroką czarną plażę.

Łatwo tutaj się zachwycić, a nawet oniemieć ze wzruszenia, na szczęście konieczność kręcenia pedałami sprowadza do rzeczywistości.

Podróż na rowerze zakończymy na wschodnim wybrzeżu Cap Corse, w miejscowości Macinaggio. Chętni będą mogli pojechać dalej aż do Bastii (dzienny dystans 115 km; przewyższenie 2400m), skąd kolejnego dnia udamy się w drogę powrotną do Polski. ©