Transylwania – bajkowa kraina

Braszów – Poiana Brasov – Braszów

Podróż rozpoczniemy w Braszowie, który wprowadzi nas w atmosferę średniowiecznych, warownych miast Siedmiogrodu. Spędzimy tu dwie noce. Pięknie odrestaurowana starówka, z licznymi restauracjami i kawiarniami, zachęca do wieczornego spaceru. Miasto położone u podnóża Karpat, na skraju Kotliny Braszowskiej, wciśnięte między otaczające je z trzech stron zielone wzgórza zapewnia wiele wspaniałych widoków.

Pierwszego dnia zaplanowaliśmy, niedługą, za to dość wymagającą, wycieczkę rowerową do położonego zaledwie 13 kilometrów od centrum Braszowa, na wysokości 1020 m górskiego kurortu Poiana Brasov. Ten słynny rumuński ośrodek narciarski, latem jest ulubionym celem rowerzystów. Braszów nazywany jest mekką rowerzystów górskich – z bardzo rozbudowaną siecią szlaków mtb, często dość wymagających.

Po powrocie do Braszowa udamy się na słynny punkt widokowy na górze Tampa.

W okolicach Braszowa znajdują się dwa cenne kościoły warowne, z których jeden w Prejmer wpisany jest na listę UNESCO. Oba zobaczymy w drugiej części dnia.

Twierdza w Prejmer jest największym kościołem warownym w Europie południowo-wschodniej, otoczona podwójnym pierścieniem murów, powstała w XIV wieku. Przez ponad pięćset lat swojej egzystencji, była najeżdżana 50 razy i tylko raz zdobyta. Ogromne wrażenie robią wewnętrzne mury, które wyglądają jak plaster miodu z utkanymi 272 małymi pomieszczeniami. Każda rodzina miała tutaj swoje schronienie w czasie najazdu wroga, a w okresie pokoju wykorzystywała je do przechowywania żywności. Dziś mieszka tu na stałe tylko jedna rodzina, opiekująca się całą cytadelą.

Twierdza w wiosce Harman (po niemiecku Honigburg, czyli Miodowy gród) zbudowana została w XIII wieku. Otoczona jest murem z charakterystycznymi masywnymi wieżami.

Na nocleg powrócimy do Braszowa. ©

Braszów – Rasnov – Zamek Bran – Magura

Pierwszym celem dzisiejszego dnia jest twierdza Rasnov. Położona na szczycie skały powyżej miasta Rasnov, została założona w 1331 roku przez rycerzy zakonu krzyżackiego. Potem umocnili ją Sasi siedmiogrodzcy. Różniła się jednak od większości saskich twierdz tym, że była miejscem schronienia w dłuższym okresie czasu. W jej wnętrzu było 30 domów, szkoła, kaplica i inne zabudowania typowe dla społeczności wiejskiej.

Dalej udamy się w kierunku słynnego zamku Bran. Aby tam dotrzeć trzeba będzie pokonać dość wymagający, ale widokowy odcinek u podnóża pasma górskiego Bucegi. Podobieństwo zamku Bran do zamku opisywanego przez Brama Stokera w powieści Drakula, oraz zabiegi marketingowe spowodowały, że jest on powszechnie uznawany za siedzibę Drakuli, i stanowi ogromną atrakcję turystyczną Rumunii. W rzeczywistości pierwowzór Drakuli, wołoski hospodar Wład Palownik, według jednych źródeł nigdy tu nie zawitał, inne mówią, że mógł spędzić tu 1-2 dni.

Z Bran czeka nas jeszcze jeden podjazd, aby dotrzeć do górskiej wioski Magura, będącej w całości częścią Parku Narodowego „Piatra Craiului”.  Wysiłek się zdecydowanie opłaca, bo Magura uznawana jest za jedną z najpiękniej położonych wiosek w całej Rumunii. Zatrzymamy się tu na dwa dni i będziemy podziwiać zachwycający panoramiczny krajobraz, z majestatycznym grzbietem górskim „Piatra Craiului”. ©

Magura – Zarnești – Predelut – Moieciu de Jos – Peștera – Magura (Park Narodowy Piatra Craiului)

Jedno z najoryginalniejszych pasm górskich Rumunii – masyw Piatra Craiului, objęty Parkiem Narodowym. To właściwie jedna, rozległa na ponad dwadzieścia kilometrów, wysoka i ostra w kształtach wapienna grań, rozciągająca się poprzecznie w stosunku do otaczających ją Gór Fogaraskich. Najwyższy szczyt to La Om ma 2238 m.n.p. Ze względu na bogactwo świata roślinnego i zwierzęcego utworzono tu Park Narodowy. Naliczono 270 gatunków motyli, 110 gatunków ptaków, 17 gatunków nietoperzy. W okolicy grani żyje blisko 150 niedźwiedzi, 100 wilków i 150 rysiów.

Magura –  Zarnesti – Fagaras – Sambata de Sus

Dzisiejszy odcinek, rozpoczyna się długim prawie 40 kilometrowym zjazdem, w czasie, którego czeka nas jeden krótki łagodny podjazd na przełęcz Poiana Mărului. Dalej wjeżdżamy na równiny wyżyny transylwańskiej i jedziemy u podnóża Gór Fogaraskich, nieustannie podziwiając ich olbrzymie szczyty z lewej strony. Po drodze odwiedzimy Fagaras, gdzie mieści się forteca zbudowana w 1310 roku. Przez wieki umacniana przez kolejnych książąt, którzy byli w jej posiadaniu. Uznawana była za jedną z najpotężniejszych twierdz Transylwanii. W 1948 roku przejęta  została przez komunistów i pełniła rolę politycznego więzienia, w którym przetrzymywano opozycjonistów i dysydentów.

Dalej, przez bezkresne przestrzenie, znów z widokiem na pasma gór Fogaraskich. Zbliżając się do nich, czeka nas podjazd – jeden z tych, których „nie widać, a w nogach czuć”. Zatrzymamy się w Sambata de Sus, gdzie u samego podnóża gór Fogaraskich, pięknie nimi otoczony, stoi prawosławny Monastyr Brancoveanu. Miejsce stworzone do zadumy i medytacji. ©

Szosa Transfogaraska (Cartisoara – Jezioro Balea)

Szosa Transfogaraska – druga najwyżej położona po Transalpine droga w Rumunii. Wije się serpentynami zapewniając niesamowite widoki przez ponad 100 km, przecinając z północy na południe najwyższe pasmo Karpat Rumuńskich – Góry Fogaraskie pomiędzy dwoma najwyższymi ich szczytami Moldoveanu (2544 m. n.p.m) i Nagoiu (2535 m. n.p.m).
Najwyższą wysokość 2034 m n.p.m. osiąga w okolicy widokowo położonego, polodowcowego jeziora Bâlea.
Droga powstała w latach 1970-74 i jest tworem rumuńskiego socjalizmu. Zbudowana z polecenia Nicolae Ceausescu, początkowo miała znaczenie militarne. Budowa pochłonęła ogromne sumy pieniędzy i kosztowała życie kilkudziesięciu budujących ją żołnierzy.

Dziś oprócz niezaprzeczalnie spektakularnych widoków łatwo dostępnych dla dużych rzeszy zmotoryzowanych turystów, budzi też wiele kontrowersji, szczególnie związanych z jej negatywnym wpływem na naturalne środowisko górskie.

Trasa podróży prowadzi przez północną część Szosy Transfogaraskiej uchodzącą za najbardziej widowiskową, na sam szczyt – do jeziora Balea. Po około 20 kilometrowej rozgrzewce, chętni rozpoczną wspinaczkę. Najpierw zmierzą się z długim, kultowym podjazdem. Po zasłużonym posiłku na szczycie, czeka ich jeszcze kilkadziesiąt kilometrów zjazdu, dającego możliwość podziwiania krajobrazu z odwrotnej perspektywy. ©

 Sybin – Cincu – Șoarș – Dacia – Viscri

W ramach odpoczynku po zmaganiach z szosą transfogaraską, dzisiejsze przedpołudnie przeznaczymy na piesze zwiedzanie Sybina. Miasto położone u stóp gór Sybińskich uznawane jest za stolicę Sasów Siedmiogrodzkich. Odrestaurowana starówka, skupiona wokół trzech głównych placów, stanowi jeden z najpiękniejszych zabytkowych zespołów architektonicznych w całej Rumunii.

Z Sybina zaplanowaliśmy niedługi transfer w głąb Wyżyny Transylwańskiej. Zostawiamy za sobą wysokie pasma południowych Karpat i wjeżdżamy w rozległe pustkowia, lekko falujące wzgórza wyżyny siedmiogrodzkiej, a wśród nich zapomniane wioski, w których czas się zatrzymał.  Na rowery wsiądziemy w Cincu i pokonując bezludne niemalże odcinki, jakby zapomnianymi drogami, będziemy podróżować od wioski do wioski. Oprócz charakterystycznej atmosfery, kryją one często ciekawe, średniowieczne zabytki:

Kościół warowny w Cincu – zbudowany w XIII wieku przez Sasów Siedmiogrodzkich w stylu romańskim, został przebudowany na styl gotycki w XV wieku. Był jednym z największych kościelnych fortec w Transylwanii.

Wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO warowny kościół  we wsi Viscri, jest dzięki starannym renowacjom świetnie zachowany. W odróżnieniu od innych saskich kościołów warownych, powstał on na miejscu wybudowanego tutaj w 1100 roku przez Szeklerów drewnianego kościółka. Sascy koloniści przejęli go w 1185 roku, ufortyfikowali i otoczyli podwójnymi murami.

W wiosce żyje około 400 osób, ale tylko kilkunastu Sasów, większość stanowią Cyganie, którzy osiedlili się tu po emigracji Sasów po roku 1989. Wioska ma unikalny charakter,  tradycyjne kolorowe saskie domy, brukowane ulice tworzą atmosferę miejsca, w którym czas się zatrzymał.

W 2006 roku książę Walii Karol kupił i odrestaurował w wiosce Viscri XVIII-wieczny maleńki saski domek, żeby promować turystykę zachowawczą, i pomóc chronić przed zapomnieniem tradycyjny sposób życia sprzed kilkuset lat. Dziś funkcjonuje jako pensjonat.

W Viscri zatrzymamy się na dwie noce, by mieć okazję mocniej zatopić się w atmosferę saskiej wsi. ©

Viscri – Meşendorf – Criţ – Buneşti – Viscri

Jesteśmy w regionie nazywanym Tarnava Mare, obejmującym tereny na Wyżynie Transylwańskiej na południe od rzeki Tarnava Mare. Spędzimy tu ostatnie 2 dni naszej podróży, pokonując trasy o w większości terenowym charakterze.

Tarnava Mare to jakby zastygły w przeszłości region z nietkniętą przyrodą. Niewysokie wzgórza, bogate liściaste lasy i łąki z licznymi gatunkami kwiatów i ziół. Wioski, których charakter w największym stopniu ukształtowany został przez osadnictwo Sasów i Węgrów. Pozostał po nich charakterystyczny styl architektoniczny. W wielu wioskach te tradycyjne, zabytkowe domostwa zostały odrestaurowane i przekształcone w miejsca, gdzie można zatrzymać się i doświadczyć spokoju i rytmu życia na wsi. Gdzie po brukowanych ulicach drepczą stadka gęsi, a tuż przed zachodem słońca wciąż można zobaczyć procesje krów wracających z okolicznych pastwisk.

Wokół Viscri powstała sieć terenowych ścieżek rowerowych (singletrack), poprowadzonych wśród nietkniętej przyrody. Będziemy dzisiaj nimi podróżować, odwiedzając okoliczne tradycyjne wioski, jak Mesendorf i Crit. ©

Viscri – Sighisoara

Cała dzisiejsza trasa prowadzi rowerową ścieżką singletrack, wyłącznie wśród natury, przez bogate lasy i kolorowe łąki, omijając jakiekolwiek miejscowości.

Po południu dotrzemy do Sighisoary – perły wśród średniowiecznych miast Transylwanii. Sighisoara, zaliczana jest także do najpiękniejszych i najlepiej zachowanych miast średniowiecznych w całej Europie. Zatrzymamy się tu na ostatni nocleg, będzie więc czas by pospacerować brukowanymi, stromymi uliczkami, wśród wiekowych, kolorowych kamieniczek. ©